Geloofszaken blijven het best privé
DS 04 JANUARI 2016 | Nick de Clippel
Wouter Beke heeft een punt. Laïciteit is geen garantie voor eeuwige wereldvrede. In Frankrijk hoor je trouwens nogal wat stemmen die niet tevreden zijn met hun laïcité de l'ignorance. In een multiculturele samenleving is het beter dat de burger weet wat zijn buur precies gelooft, wat religie eigenlijk is, waar het fenomeen vandaan komt en waarom je ze beter gescheiden houdt van allerlei staatszaken.
Dat betekent nu ook weer niet dat laïciteit wil dat religie verdrongen moet worden naar kleine achterkamertjes. Dat heeft niemand gezegd. Ik vermoed dat ook de geviseerde Patrick Dewael als goede liberaal mensen het recht niet wil ontzeggen om hun religie te kunnen uiten. Dat geloof een privézaak is wil gewoon zeggen dat geloofszaken geen deel mogen uitmaken van politieke besluitvorming en dat de staat zich niet bemoeit met geloofszaken.
Of levensbeschouwingen daarom ook actief ondersteund moeten worden, zoals Beke zegt, is iets waar ondergetekende het alvast niet mee eens. Dat de maatschappelijke impact van geloof een batig saldo vertoont, is zelf ook een vorm van geloof. Stichtende maatschappelijke initiatieven die ik dit jaar in mijn krant vond, waren doorgaans niet religieus aangedreven, minder aangename feiten wel. Het grootste deel van de bevolking is bovendien veeleer 'apatheïst', of levensbeschouwelijk onverschillig. Noteer verder dat in de VS religie niet actief ondersteund wordt en toch springlevend blijft.
De achterliggende waarden van onze samenleving zijn verder duidelijk, vindt Beke, en die moeten volgens hem ook onderschreven worden. Verbijsterend is daarom dat hij die waarden wil verspreiden via (sic) godsdiensten en levensbeschouwingen. Beke lijkt ervan uit te gaan dat de imam de gelijkheid van man en vrouw zal bepleiten en Mgr. De Kesel de keuze van het levenseinde wil gedogen. Of zoals letterlijk uit het opiniestuk te halen valt: dat de scheiding van kerk en staat via godsdienst uitgedragen wordt.
Twee bladzijden verder stelt Robert Skidelsky: 'niets wat dialoog en onderwijs kunnen doen om de kloof tussen immigranten en de gastgemeenschap te verkleinen, mag onverlet worden gelaten'. Dit is van het grootste belang omdat mislukte integratie de grootste bedreiging voor onze manier van leven is, zegt de professor.
Onderwijs is dè plaats om alle jongeren de 'achterliggende' waarden bij te brengen en dit is té belangrijk om aan de verschillende godsdienstlessen over te laten.
Nick de Clippel
Wouter Beke heeft een punt. Laïciteit is geen garantie voor eeuwige wereldvrede. In Frankrijk hoor je trouwens nogal wat stemmen die niet tevreden zijn met hun laïcité de l'ignorance. In een multiculturele samenleving is het beter dat de burger weet wat zijn buur precies gelooft, wat religie eigenlijk is, waar het fenomeen vandaan komt en waarom je ze beter gescheiden houdt van allerlei staatszaken.
Dat betekent nu ook weer niet dat laïciteit wil dat religie verdrongen moet worden naar kleine achterkamertjes. Dat heeft niemand gezegd. Ik vermoed dat ook de geviseerde Patrick Dewael als goede liberaal mensen het recht niet wil ontzeggen om hun religie te kunnen uiten. Dat geloof een privézaak is wil gewoon zeggen dat geloofszaken geen deel mogen uitmaken van politieke besluitvorming en dat de staat zich niet bemoeit met geloofszaken.
Of levensbeschouwingen daarom ook actief ondersteund moeten worden, zoals Beke zegt, is iets waar ondergetekende het alvast niet mee eens. Dat de maatschappelijke impact van geloof een batig saldo vertoont, is zelf ook een vorm van geloof. Stichtende maatschappelijke initiatieven die ik dit jaar in mijn krant vond, waren doorgaans niet religieus aangedreven, minder aangename feiten wel. Het grootste deel van de bevolking is bovendien veeleer 'apatheïst', of levensbeschouwelijk onverschillig. Noteer verder dat in de VS religie niet actief ondersteund wordt en toch springlevend blijft.
De achterliggende waarden van onze samenleving zijn verder duidelijk, vindt Beke, en die moeten volgens hem ook onderschreven worden. Verbijsterend is daarom dat hij die waarden wil verspreiden via (sic) godsdiensten en levensbeschouwingen. Beke lijkt ervan uit te gaan dat de imam de gelijkheid van man en vrouw zal bepleiten en Mgr. De Kesel de keuze van het levenseinde wil gedogen. Of zoals letterlijk uit het opiniestuk te halen valt: dat de scheiding van kerk en staat via godsdienst uitgedragen wordt.
Twee bladzijden verder stelt Robert Skidelsky: 'niets wat dialoog en onderwijs kunnen doen om de kloof tussen immigranten en de gastgemeenschap te verkleinen, mag onverlet worden gelaten'. Dit is van het grootste belang omdat mislukte integratie de grootste bedreiging voor onze manier van leven is, zegt de professor.
Onderwijs is dè plaats om alle jongeren de 'achterliggende' waarden bij te brengen en dit is té belangrijk om aan de verschillende godsdienstlessen over te laten.
Nick de Clippel